අපේ බුදුහාමුදුරුවෝ 113
මහා වෙස්සන්තර ජාතකයේ ඔබ නොඇසූ කරුණු. 08
වෙස්සන්තර කුමරු වංකගිරියට නෙරපීම
මිට පෙර කී පරිදී ඒ උතුම් ඇත්රජු දුන්විට මුළු නුවරම කැළඹී ගියා. අවුල් ජාලයක් වුණා. හතර දෙසින්ම මහත් වූ ඝෝෂාවක්ද නැගුනා. මිනිසුන් ගැන කුමන කතාද? මහපොළවත් කම්පා වෙන කොට.
බ්‍රාහ්මණයෝ දකුණු දොරටුව අසළදී ඇතා ලැබ ඇතා පිට නැගී මහජනයා පිරිවරාගෙන නගරය මැදින් යන්නට වුණා. තම රජුගේ මංගල හස්තියා පිට මත දුහුවිලි තැවරුණු කිළිටි බ්‍රාහ්මණ පිරිසක් යන විට මහජනයා කම්පා නොවෙන එක කීමට කරුණක් නෙවෙයි. ඔවුන් ප්‍රශ්ණ කරන්නට වුණා.
මහජනයා
“එම්බා බ්‍රහ්මණය. අපගේ ඇතාපිට නැගී අපගේ ඇතා කොහේ ගෙනියන්නේද?
බ්‍රාහ්මණයෝ රජුගේ බලයද සමගින් උත්තර දුන්නේ ඔවුන් කිසිවෙක් ගණන් නොගෙනයි. ඒ වගේම තව තවත් කේන්ති යන අයුරින්.
බ්‍රාහ්මණයන්-
ඇත්රාජයා වෙස්සන්තර රජ්ජුරුවෝ අපිට දුන්නේ. උඹලා කවුද ? ඒ ගැන අහන්න.
මෙලෙස වහසිබස් දොඩමින් පමණක් නෙවෙයි හස්ති විකාර කරමින් උසුළු විසිළු කරමින් නගරය මැදින්ම ගොස් උතුරු දොරටුවෙන් පිටවී ගියා.
නුවර වැසියන් දෙවියන් ආවේසවීමෙන් බෝසතුන්ට කිපී රජගෙදර දොරටුව ළඟ රැස්ව මහත් උද්ඝෝෂණයක් කරන්නට වුණා. රටේ සුප්‍රසිද්ධ මිනිසුන්ද, රජදරුවෝද, වෙළෙන්දෝද, බමුණෝද, ඇතරුවෝද, අසරුවෝද, රියදුරෝද, පාබල සෙනගද, මුළු නියම්ගම් වැසි කෙළෙඹියෝද, සිවුරට වැසියෝද, එක්රැස්ව ඇතු රැගෙන යන බව පියරජුට සැළකරනු ලැබුවා.
දේවයන් වහන්ස, ඔබගේ රට නසමින් ඔබගේ පුත් වෙසතුරු රජ රට වැසියා මහත් ගෞරවයෙන් පිදූ අපගේ ශ්‍රේෂ්ඨ හස්තියා කෙසේනම් දන් දෙන්නේද?
රිය හිස් බඳු දළ ඇති බර උසුලනු සමත් සියලු යුද්ධයෙහි ජයභූමි දත් හැම අවයවයක්ම සුදු වූ අපගේ උතුම් ඇතු කෙසේනම් දන් දෙන්නේද?
රත්පළසින් වැසුණු මද වැහෙන සතුරන් මඩනා මහා දළ ඇති කෛලාසකූට පර්වතය බඳු සුදුපැහැති චාමර සහිත සේසත් සහිත බුමුතුරුණු උඩුවියන් ජවනිකා සහිත වූ ඇත්වෙදුන් සහිත වූ ඇත්ගොවුවන් සහිත වූ රජු උසුලන අග්‍ර යානය වූ මෙම උතුම් ධනය කලිඟුරට බමුණන්ට කුමක් හෙයින් දුන්නේද?
හෙතෙම ආහාරපානද, වස්ත්‍රද, සෙනසුන්ද, වැනි දෙය දනට සුදුසුය. බ්‍රාහ්මණයන්ටද යෝග්‍යය.
“සංජය රජතුමනි, මේ ඇත්රජු වෙස්සන්තර පරපුරෙන් අපට ආ රජෙකි. ඔබගේ වෙසතුරු පුත් කෙසේනම් සිවුරට වර්ධනය කරන ඇත්රාජයා දෙන්නේද?”
රජතුමනි, ඔබ සිව්රට වැසියන්ගේ මේ බස නොකරන්නාහු නම් සිව්රට වැසියෝ පුතු හා සමග ඔබ අත්පත් කරති යැයි අපිට හිතෙනවා යනුවෙන් පවසන්නට වුණා.
මෙය අසා සිටි රජු මොවුන් වෙස්සන්තරව මරන්නට කැමතිව මෙලෙස කියන්නේ යැයි සිතා මහත් හැඟීම් බරව මෙලෙස කියන්නට වුනා.
ඒකාන්තයෙන්ම ජනපදය නැතිවේවා. රටද වැනසේවා. මම සිව්රට වැසියන්ගේ වචන හේතුවෙන් නිර්දෝෂී රාජ පුත්‍රයාව සියරටින් එලවන්නේ හෝ මරා දමන්නේ නැත.
මම ඔහුට ද්‍රෝහී නොවෙමි. යම් හෙයිකින් ඔහු උතුම් සිල් ඇත්තෙක්ද එය මට අපකිර්තියද වෙයි. බොහෝ පවුද රැස්වෙයි. මෙවැනි උතුම් දරුවෙකු කෙලෙස නම් අවියකින් ඝාතනය කරන්නේද?
එය ඇසු සිව්වැසියෝ මෙලෙස කිවා.
ඔබ ඔහුව දණ්ඩෙන් හා ආයුධයෙන් ඝාතනය නොකරන්න. හිරගෙදරටත් යවන්න එපා. ඔහුට එයත් නුපුරුදුයි. ඔහුව රටින් පිට කරන්න. වංකගිරියට යවන්න රජතුමනි.
රජතුමා මේ සියල්ල අසා සිට අවසානයේ මෙලෙස කිවා.
මෙය සිව්රට වැසියන්ගේ කැමැත්ත නම් ඒ කැමැත්ත ඉවතලන්නේ නැහැ. එහෙත් මේ රාත්‍රිය පමණක් ඔහුට ඉන්න දෙන්න. ඔහු රිසිසේ කාම සම්පත්ද අනුභව කරත්වා. ඉන් අනතුරුව රාත්‍රිය අවසානයේ හිරු උදාවන කල සිව්රට වැසියෝ සමගිව ඔහුව රටින් පිටකෙරෙත්වා යනුවෙන් කියමින් නිහඬ වුණා.