අපේ බුදුහාමුදුරුවෝ 106
මහා වෙස්සන්තර ජාතකයේ ඔබ නොඇසූ කරුණු 01
මිට පෙර ලිපියේ පාරමිතා පිළිබඳව කෙටි හැඳින්වීමක් සහ ඒ ඒ පාරමිතා පුරණය කල ජාතක කතා පිළිබඳව කෙටි විස්තරයක් කළා. දැන් මේ ලියන්න යන්නේ අප මහා බෝසතාණන් වහන්සේගේ බුදුවීමට ප්රථම මෙළොව ගත කල අවසන් ආත්මභාවයත් එහිදී මහ පොළව සත්වරක් කම්පා කරමින් සිදුකල මහා දාන පාරමිතා පිළිබඳව සෑම නෙතකටම කඳුලක් එක් කරන වෙස්සන්තර කතා පුවතයි.
වර්තමාන කතාව
“ථුසතිවර වණණාහෙ” යන මේ ගාථා කොටසින් ඇරබෙන ජාතක කථාව බුදුරජාණන් වහන්සේ කපිලවත්ථුපුරය ආශ්රයකොට නිග්රෝධාරාමයේ වැඩවසද්දී දේශනා කරනු ලැබුවා.
යම්කලෙක ශාස්තෘෘන් වහන්සේ පවත්වන ලද උතුම් දම්සක් ඇත්තේ පිළිවෙලින් රජගහනුවරට ගොස් එහි ශිතකාලය ගත කොට මාර්ගදේශක වූ කාලුදායී තෙරුන් සමග විසිදහසක් රහතන් වහන්සේලා පිරිවරා කපිලවස්තු පුරයට වැඩම කළා. ඒ කාලයේ ශාක්ය රජවරු අපගේ ඤාති ශ්රේෂ්ඨයාව දකිමුයි රැස්වී භාග්යවතුන් වහන්සේට වැඩසිටීමට යෝග්ය තැනක් සොයන්නාහු නිග්රෝධ ශාක්යාගේ ආරාමය සුන්දරයි සළකා එහි සියළු සංස්කරන වැඩ යොදා සුවද මල් ආදිය ගත අත් ඇතිව පෙරගමන් කරන්නට වුනා. හැබැයි වැඩිමල් ශාක්ය වංශිකයෝ ඉදිරියෙන් ගියේ නැහැ. සියළු අලංකාරයන්ගෙන් සැරසුණු ලාබාල නගර දරුවන් ද දැරියන්ද පළමුකොට යවනු ලැබුවා. ඒ පසු පස තරුණ රාජකුමරයන්ද, කුමාරිකාවන්ද ඔවුන්ට පසුව තමන්ද ගදමල් සුවදසුණු ආදියෙන් ශාස්තෘෘන් වහන්සේට පුජා පවත්වමින් භාග්යවතුන් වහන්සේව වැඩමවාගෙන නිග්රෝධාරාමයට ගියා. එහිදී භාග්යවතුන් වහන්සේ විසිදහසක් රහතන් පිරිවරාගෙන පනවන ලද උතුම් ආසනයෙහි වැඩ සිටියා.
ශුද්ධෝදන රජු ඇතුළු ශාක්යයන් බුදුහාමුදුරුවන්ට නොවැඳ මාන්නයෙන් පසුපසට වී සිටීම.
මානයෙන් පෙළුණු ශාක්යයෝ, සිද්ධාර්ථ කුමාරයන් අපට වඩා බාලය,අපගේ බෑනාය, පුතාය, මුණුබුරාය ආදී ලෙස සිතා, තරුණ රාජකුමාරවරුන්ට මෙසේ කීවාය.
” නුබලා වදීව්. අපි පසුපසින් සිටින්නෙමු.”
ශාක්යයන්ගේ මානය බිඳීම සහ යමක ප්රාතිහාර්ය පෑම.
මෙසේ වයෝ වුර්ධ ශාක්යයෝ නොවැද මෙසේ හුන්කල්හි භාග්යවතුන් වහන්සේ ඔවුන්ගේ අදහස් දැනගෙන ” නෑයෝ මට නොවදිත්.දැන් වන්දවන්නේමි” යි අභිඥාපාදක ධ්යානයකට සමවැදී ඉන් නැගිට අහසට නැගී තේජෝ සමාපත්තියටත් ආපෝ සමාපත්තියටත් වේගයෙන් සම වදිමින් ඔවුන්ගේ හිසට පාදුවිලි ඉසින්නාක් මෙන් ගණ්ඩබ්බ වෘක්ෂමුලයේ පැවැත්වූ යමක ප්රාතිහාර්යට සමාන ප්රාතිහාර්ය පාන්නට වුණා. රජු ඒ ආශ්චර්ය දැක මෙසේ කීවා.
“ස්වාමීනි, ඔබවහන්සේ උපන් දිනයේ කාලදේවල තාපසයාට වැන්දවීම පිණිස යොමුකළ ඔබගේ පා පෙරළී ගොස් බ්රාහ්මණයාගේ හිසෙහි පිහිටි සැටි බලා මම ඔබවහන්සේට වැන්දෙමි.මේ මාගේ පළමු වැදීමයි. වප්මගුල් දිනයේ දඹරැක්මුල ශ්රී යහනාවේ සිටියා වූ ඔබවන්සේ දඹ සෙවනෙහි නොසිටි බව දැකීමෙන් ද ඔබවහන්සේගේ පා වැඳිමි. මේ මාගේ දෙවැනි වැදීමයි. දැන් මේ නුදුටුවිරු ප්රාතිහාර්ය දැක ද ඔබවන්සේගේ පා වදිමි. මේ මාගේ තුන්වන වැදීමයි.”
රජු වැන්ද කල්හි නොවැද සිටිය හැකි එක් ශාක්යයෙක්වත් හිටියේ නැහැ. සියල්ලෝම වැන්දා. මෙසේ භාග්යවතුන් වහන්සේ නෑදෑයන් ලවා වන්දවා අහසින් බැස පැනවූ ආසනයෙහි වැඩ සිටියා. භාග්යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටි කල්හි නෑයෝ එක්රැස් වුණා. සියළුදෙනාම එක්සිත් ඇත්තෝ වුණා.
ආශ්චර්ය අද්භූත පොකුරු වැසි වැස්සවීම.
ඉන් අනතුරුව අප මහා බුදුපියාණන් වහන්සේ තව දුරටත් ඔවුන්ගේ මානය සිඳලීම සඳහා මහා පොකුරු වැස්සක් වස්සවන්න අධිෂ්ඨාන කළා. එවිටම මහා මේඝයක් නැගී පොකුරු වැස්සක් වසින්නට පටන් ගත්තා. තඹවන් ජලය පහතට නද දෙමින් ගාලා බසින්නට වුනා. ඒ පොකුරු වැස්සේ අනික් වැස්සට වඩා විශේෂයක් තියෙනවා. යමෙක් තෙමෙනු කැමැත්තෙ ද, ඔවුන් තෙමෙනවා. යමෙක් නොතෙමෙනු කැමතිනම් ඔවුන්ගේ ශරීරයේ ජලබිදුවක්වත් දැවටෙන්නේ නැහැ. මේ මහා පොකුරු වැස්ස දැක සියල්ලෝම ආශ්චර්ය අද්භූත සිත් ඇත්තන් වුණා. “අහෝ පුදුමය. බුදුවරුන්ගේ ආනුභාවයෙන්” නෑ සමාගමයෙහි මෙබදු පොකුරු වැස්සක් වැස්සේ ද යන කථාවක් පැතිර ගියා. එය අසා ශාස්තෘෘන් වහන්සේ “මහණෙනි, දැන් පමණක් නොවෙයි, පෙරද මාගේ ඤාති සමාගමයේදී මහා මේඝයක් ඇතිවී පොකුරු වැස්සක් වස්සේයයි වදාරා ඔවුන් විසින් ආයාචනා කරන ලද්දේ වෙස්සන්තර අතීත කථාව මෙලෙස ගෙනහැර දක්වන්නට වුනා.